ಹೀಗೆಯೇ ಒಂದು ಕತೆ!??

ರಿಫ಼ೈನರಿ ಅಂದ ಮೇಲೆ, ಅದೂ ಇದೂ ಅಟೆಂಡ್ ಮಾಡೋದು, ರಿಪೇರಿ ಮಾಡೋದು ಎಲ್ಲಾ ಸಹಜವೇ; ಆದರೆ ಕೆಲವು ಎಫ಼್.ಟಿ.,ಪಿ.ಟಿ.ಗಳೆಲ್ಲ ತುಂಬಾ ಹೈಟಿನಲ್ಲಿರುತ್ತವೆ, ಅದನ್ನ ಚೆಕ್ ಮಾಡಬೇಕು ಅಂದರೆ ಅಪ್ರೋಚ್ ಇಲ್ಲ, ಸ್ಕಫ಼್ ಹೋಲ್ಡ್ಂಗ್ಸ್ ಬೇಕು. ಈ ಸ್ಕಫ಼್ ಹೋಲ್ಡಿಂಗ್ಸ್ ಹಾಕಲು ಇರುವ ಕಾಂಟ್ರಾಕ್ಟ್ ಗ್ರೂಪಿನಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಾಗಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡೋರು ಉತ್ತರ ಭಾರತೀಯರು. ಅಲ್ಲೆಲ್ಲ ಎಕರೆಗಟ್ಟಲೆ ಜಮೀನು ಇರುವವರು, ಬರ ಬಂದೋ ಅಥವಾ ಇನ್ಯಾವುದೋ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಇಲ್ಲಿ ಬಂದು,ಇಲ್ಲಿ ದಿನಗೂಲಿ ಲೆಕ್ಕದಲ್ಲಿ ದುಡಿಯುತ್ತಿರುತ್ತಾರೆ. ಅಲ್ಲಲ್ಲಿ ಹರಿದ, ಪೇಂಟ್ ಮೆತ್ತಿಕೊಂಡ ಬಟ್ಟೆಗಳಲ್ಲಿ ಇವರು ಪ್ಲಾಂಟ್ ತುಂಬೆಲ್ಲಾ ಕೊಲಾಜ್ ಚಿತ್ರದಂತೆ ನಡೆದಾಡುವಾಗ ನಾವೆಷ್ಟು ಅದೃಷ್ಟವಂತರು ಅನಿಸುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮನ್ನೆಲ್ಲ ಇವರು "ಭೈಯ್ಯಾ.." ಅಂತ ಕರೆದು ಮಾತಾಡಿಸುವ ಕಾರಣ ಇಲ್ಲಿರುವವರ ಬಾಯಲ್ಲಿ ಅವರೆಂದರೆ ’ಭೈಯ್ಯ’ ಅಷ್ಟೇ!
ಹೀಗೆ ಭೈಯ್ಯಂದಿರ ಗುಂಪಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಪರಿಚಯವಾದವನೇ ರಾಮ; ನಮ್ಮ ಪ್ಲಾಂಟ್ ಶಟ್ ಡೌನ್ ಟೈಮ್ ನಲ್ಲಿ ಪಿಟ್ಟರ್ ಗಳೊಂದಿಗೆ ಬಂದವ. ನಡುರಾತ್ರಿ ಯಾವ ಹೊತ್ತಲ್ಲಿ, ಮೆಕ್ಯಾನಿಕಲ್ ಕಂಟೇನರ್ ಗೆ ಹೋಗಿ ಕರೆದರೂ ಎದ್ದು ಬಂದು ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ, ಒಂದು ಚಾ ಕೊಟ್ಟರೆ ಎಂಥಾ ಕೆಲಸಕ್ಕೂ ಸೈ!
ಹೀಗೊಮ್ಮೆ ನಡುರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಯಾವುದೋ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗ ನಾನೂ ಅಲ್ಲೇ ನಿಂತಿದ್ದೆ; ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವನು ನಡುವೆ ಒಮ್ಮೆ ಕತ್ತು ಹೊರಳಿಸಿ, "ಸಾಬ್, ಆಪ್ಕಿ ಶಾದಿ ಹುಯಿ ಹೈ ಕ್ಯಾ?" ಎಂದು ಕೇಳಿದ, ಈ ನಡುರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಇದೆಂತಹ ಪ್ರಶ್ನೆ ಅನ್ನಿಸಿದರೂ, "ನಹಿ ಯಾರ್.." ಅಂದುತ್ತರಿಸಿದೆ. ಇಷ್ಟಗಲ ಕಣ್ಣರಳಿಸಿ, "ಹಮಾರೆ ಯಹಾಂ ಬೀಸ್, ಇಕ್ಕೀಸ್ ಕೊ ಹೊತೀ ಹೈ.." ಅಂದ. ಎನನ್ನಿಸಿತೋ ತನ್ನ ಕಥೆ ಹೇಳಲು ಶುರು ಹಚ್ಚಿಕೊಂಡ; ಅವನ ವಿವರಣೆಯಿಂದ ತಿಳಿದದ್ದು ಇಷ್ಟು- ಊರಲ್ಲಿ ಯಾರದೋ ಮದುವೇಲಿ ಒಂದು ಹುಡುಗೀನ ನೋಡಿ ಇಷ್ಟಪಟ್ಟನಂತೆ, ಅವಳಪ್ಪನ ಬಳಿ ಕೇಳಿದನಂತೆ, ಅವಳಪ್ಪ ಎರಡು ಕುದುರೆ ಇರುವ ಗಾಡಿ ಖರೀದಿಸು ಆಮೇಲೆ ಮದುವೆ ಅಂತಂದು ಕಳಿಸಿದರಂತೆ. ಅಲ್ಲಿಂದ ಓಡಿ ಬಂದವ ಮುಂಬಯಿಯಲ್ಲಿ ಕೆಲ ಕಾಲ ಕೂಲಿ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದನಂತೆ, ಅಲ್ಲಿ ದುಡಿದು ಸುಣ್ಣವಾದವನಿಗೆ, ಯಾರೋ ಪರಿಚಯದವರು ಇಲ್ಲಿನ ರೈಲು ಹತ್ತಿಸಿ ಕಳಿಸಿದರಂತೆ; ಈಗ ಇಲ್ಲಿ. ನನಗಾದ ಅಚ್ಚರಿ ತೋರಗೊಡದೆ, " ಕಿತ್ನೆ ಸಾಲ್ ಹುವೇ ಯೇ ಸಬ್ ಹೋಕರ್?" ಅಂತ ಕೇಳಿದೆ. ಮೂರು ಬೆರಳೆತ್ತಿ ತೋರಿಸಿದ. ಈ ನಡುರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಇವನು ಹೀಗೆ ಮನಸು ತೆರೆದು ತನ್ನ ಕಥೆ ಹೇಳುವುದು, ಇವನಿಗೆ ಗೊತ್ತೇ ಇಲ್ಲದ ನಾನು ಅದನ್ನ ಕೇಳುವುದು ಎಲ್ಲಾ ಎಷ್ಟು ವಿಚಿತ್ರ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಹಾಗೇ ನಾನು ನನ್ನ ಕಥೆ ಹೇಳುವಂತಿದ್ದರೆ? ಬೇಡ ಅನ್ನಿಸಿತು.
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಟೀ ಬಂತು. ಬೇರೇನೂ ಹೇಳಲು ತೋಚದೆ, "ಆ ಭೈಯ್ಯಾ, ಸ್ನಾಕ್ ಭೀ ಲೇ ಲೊ" ಅಂದೆ. "ಶುಕ್ರಿಯಾ ಸಾಬ್" ಅಂದನ್ನುತ್ತಾ, ತಿಂಡಿ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ತಿನ್ನುತ್ತಾ ಕೂತವ, ಥಟ್ಟನೇ ಏನೋ ನೆನಪಾದಂತೆ, "ಅಬ್ ಇಥ್ ನೇ ಸಾಲ್ ಗುಜ಼ರ್ ಗಯೆ, ಮೆ ತೊ ಉದರ್ ಗಯಾ ನಹೀ, ಉಸ್ ಕೀ ಶಾದಿ ನಹೀ ಹುಯಿ ಹೋಗಿ ನಾ?" ಎಂದು ನನ್ನ ನೋಡುತ್ತಾ, ತನ್ನೊಳಗೇ ಎಂಬಂತೆ ಕೇಳಿಕೊಂಡ; "ನಹೀ ಯಾರ್, ಫ಼ಿಕರ್ ಮತ್ ಕರ್" ಅಂತ ನನಗೆ ಗೊತ್ತೇ ಇರದ ಅವನ ಹುಡುಗಿಯ ಪರವಾಗಿ ಹೇಳಿದೆ. ಅಷ್ಟಕ್ಕೇ ಖುಷಿಯಾದ ಆತ ,"ಚಲೋ ಜೀ, ಭಗವಾನ್ ಹೆ ಊಪರ್.." ಎಂದೆನ್ನುತ್ತಾ ತನ್ನ ತಿಂಡಿ ಮುಗಿಸಿ, ಮತ್ತೆ ಮಲಗಲು ಹೋದ ನಗುತ್ತಾ.
ಆ ಶಟ್ ಡೌನ್ ಪೂರ್ತಿ ಆತ ನಮ್ಮ ಪ್ಲಾಂಟಲ್ಲೇ ಇದ್ದ; ನಾನು ಡ್ಯೂಟಿಗೆ ಬಂದಾಗಲೆಲ್ಲ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದ ಏನಾದರು ಕೆಲಸ ಮಾಡಿಕೊಂಡು. ಮತ್ತೆಂದೂ ಅವನು ಅವನ ವಿಷಯ ಎತ್ತಲಿಲ್ಲ, ನಾನೂ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ.
ಶಟ್ ಡೌನ್ ಎಲ್ಲಾ ಮುಗಿದು, ಅವರೆಲ್ಲಾ ಹೋಗಿ, ಪ್ಲಾಂಟ್ ನಾರ್ಮಲ್ ಆಗಿ, ಮತ್ತೆ ನಾವು ಯಾವಗಿನಂತೆ ಕೂತು ಕನಸುವ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಮರಳಿದ ಮೇಲೆ, ಮನೆ ಕಟ್ಟುವ, ಅದಕ್ಕಾಗಿ ಜಾಗ ಖರೀದಿಸುವ ನನ್ನ ಹಳೆಯ ಕನಸು ಮರುಕಳಿಸಿತು. ಹಾಗೊಂದು ದಿನ, "ಅಲ್ಲೊಂದು ಜಾಗ ಇದೆ, ನೋಡಲು ಹೋಗೋಣ" ಅಂದ ಪರಿಚಯದವರ ಕಾಯುತ್ತಾ ಪೇಟೆಯಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದೆ. ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರದಲ್ಲಿ ಗುಂಪೊಂದು ಬರುವುದು ಕಂಡಿತು. ಅರೇ! ನಮ್ಮ ’ಭೈಯ್ಯ’ ನವರ ಗುಂಪು! ಅವರಲ್ಲಿ ರಾಮನೂ ಇದ್ದ. ಮೈಯ್ಯೆಲ್ಲ ಕೊಳೆಯಾದ, ಹರಿದ ಬಟ್ಟೆಗಳು, ಅವರಲ್ಲೊಬ್ಬ ತನ್ನ ಮೊಬೈಲ್ ನಲ್ಲಿ ದೊಡ್ದದಾಗಿ ಹಾಡು ಹಾಕಿದ್ದ, ಯಾವುದೋ ಗೊತ್ತಾಗದ ಭಾಷೆಯ ಹಾಡು; ಅವರೆಲ್ಲಾ ಆ ಹಾಡಿಗೆ ತಲೆದೂಗುತ್ತಾ, ಕೈ ಕಾಲು ಆಡಿಸುತ್ತಾ ಭಯಂಕರ ಖುಷಿಯಲ್ಲಿ ನಡೆದು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದರು. ರಾಮನಂತೂ ದೊಡ್ಡದಾಗಿ ಆ ಹಾಡು ಹಾಡುತ್ತಾ ನಗುತ್ತಾ ಇದ್ದ. ನಿಜವಾದ ಖುಷಿ ಎಲ್ಲಿದೆ ಅನ್ನೋ ಪ್ರಶ್ನೆ ಸುಮ್ಮನೆ ನನ್ನ ಮನಸಲ್ಲಿ ಮಿಂಚಿ ಮರೆಯಾಯಿತು. ಅವರು ಯಾರೂ ನನ್ನ ಗುರುತಿಸಲಿಲ್ಲ.
ಇದಾಗಿ ನಾಲ್ಕು ತಿಂಗಳಿಗೆ, ಯಾವುದೋ ವಾಲ್ವ್ ಪ್ರಾಬ್ಲಮ್ ಆಗಿ ಪ್ಲಾಂಟ್ ಶಟ್ ಡೌನ್ ತಗೊಳ್ಳೋದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಯ್ತು. ಈ ಸಲ ಬಂದ ಗ್ರೂಪ್ ಅವರೇ ಆದರೂ, ಅವರಲ್ಲಿ ರಾಮನಿರಲಿಲ್ಲ; ಕೆಲಸಗಳ ಮಧ್ಯೆ ಅವರಲ್ಲೊಬ್ಬನನ್ನು ವಿಚಾರಿಸಿದೆ, "ರಾಮ್ ಕಹಾನ್ ಹೈ?" ಆತ ನನ್ನನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೋಡಿ, ಅವಜ್ಞೆಯಿಂದ ಪಕ್ಕದಲ್ಲೊಮ್ಮೆ ಉಗುಳಿ, "ಗಯಾ..." ಎಂದುತ್ತರಿಸಿ, ತನ್ನ ಕೆಲಸದಲ್ಲಿ ಮಗ್ನನಾದ. ಮತ್ತೆ ಕೇಳಲು ಮನಸು ಬರಲಿಲ್ಲ.
ಹೋಗಿದ್ದಾನಾ? ಮದುವೆಯಾದನಾ? ಅವಳು ಇವನಿಗೆ ಕಾದು ಕುಳಿತಿದ್ದಳಾ? ಅಲ್ಲ ಸತ್ತೇ ಹೋಗಿದ್ದಾನಾ?!! ಯಾರಿಗೆ ಗೊತ್ತು?
ನಾನಂತೂ ಮತ್ತೆ ಅವನನ್ನು ನೋಡಲಿಲ್ಲ.