ನನ್ನ ದಾರಿಯ ಕನಸುಗಳು

ನನಗಂತೂ ಪ್ರಯಾಣ ಅಂದರೆ ಇಷ್ಟ; ಅದರಲ್ಲೂ ಬಸ್ಸಲ್ಲಿ. ಸುಮ್ಮನೆ ಕಿಟಕಿಯ ಸರಳಿಗೆ ಮುಖ ಅಂಟಿಸಿಕೊಂಡು ಹೊರಗೆ ನೋಡುತ್ತಾ, ಮಿಂಚಿ ಮರೆಯಾಗುವ ಜನರ ಮುಖಭಾವ ಅಳೆಯುತ್ತಾ, ನನ್ನೊಳಗೆ ಕನಸುತ್ತಾ ಹೋಗುವುದೂ ಅಂದರೆ ಸ್ವರ್ಗ! ಅದೆಲ್ಲಾ ಬೋರಾಯಿತು ಅಂದರೆ ಕಿವಿಗೊಂದು ಇಯರ್ ಪೋನ್ ಸಿಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡು ಆರಾಮಾಗಿ ಸೀಟಿಗೆ ಬೆನ್ನು ಚಾಚಿ ನಿದ್ದೆ; ಆಮೇಲೆ ಕಂಡಕ್ಟರ್ ಕೊನೆಯ ಸ್ಟಾಪ್ ನಲ್ಲಿ ತಟ್ಟಿ ಎಬ್ಬಿಸಿದರೇ ಈ ಲೋಕಕ್ಕೆ! ಇದಕ್ಕೆಲ್ಲ ಬ್ರೇಕ್ ಬಿದ್ದದ್ದು ಬೈಕ್ ಬಂದ ಮೇಲೇ; ಒಂದು ನನಗೆ ಸರಿಯಾಗಿ ಓಡಿಸಲು ಬರುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ ಅಂತ, ಇನ್ನೊಂದು ಅದರಲ್ಲಿ ಒಂದು ಅರ್ಧ ಗಂಟೆಯೋ ಒಂದು ಗಂಟೆಯೋ ಬೇಗ ತಲುಪಿ ಮಾಡುವುದಾದರೂ ಏನು? ನನ್ನ ಖಾಸಗಿ ಸಂತೋಷ ಕೊನೆಯಾಗುತ್ತಲ್ಲಾ ಅಂತ, ಆದರೆ ಹಾಗಾಗಲಿಲ್ಲ.
ಡ್ಯೂಟಿಲಿ ನನ್ನ ಅಪ್ ಸ್ಟ್ರೀಮ್, ಡೌನ್ ಸ್ಟ್ರೀಮ್ ಇರುವ ಪುಣ್ಯಾತ್ಮರು ಅಡ್ಜಸ್ಟ್ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಚೇಂಜ್ ಕೊಟ್ಟರೆ, ಆಫ಼್ ನ ಹಿಂದಿನ ದಿನವೇ ಮಧ್ಯಾಹ್ನವೇ ಮನೆ ಕಡೆ ಓಟ. ಆ ಕೆಟ್ಟ ಬಿಸಿಲಿಗೆ ಕಾದು ಹಪ್ಪಳದಂತಾಗಿ, ಒಂದೂವರೆ ಲೀಟರ್ ಬೆವರಲ್ಲಿ ತೊಯ್ದ ಅಂಗಿ ಬೆನ್ನಿಗಂಟಿಕೊಂಡು ಕಿರಿಕಿರಿ ಹುಟ್ಟಿಸಿ ಯಾವಾಗ ಮನೆ ಮುಟ್ಟುವೆನೋ ಅನಿಸುತ್ತಿತ್ತು. ಕಂಪೆನಿಯಿಂದ ಮನೆಗೆ ಸರಿಸುಮಾರು ೭೫ ಕಿ.ಮೀ.ಗಳು. ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಉರಿಬಿಸಿಲಲ್ಲಿ ಸುರತ್ಕಲ್ ಟು ಮಂಗಳೂರು ಟು ಬಿ.ಸಿ.ರೋಡ್ ಟು ವಿಟ್ಲ ಟು ಕನ್ಯಾನ ದಾರಿ, ಕ್ಷಣ ಕ್ಷಣಕ್ಕೂ ಅಸಹನೆ; ಹಾಗೂ ಹೀಗೂ ಮನೆ ತಲುಪಿ ಉಸ್ಸಪ್ಪಾ ಅಂದರೆ ಮುಗಿಯಿತು.
ಆದರೆ ಆ ಪುಣ್ಯಾತ್ಮರು ಚೇಂಜ್ ಕೊಡದಿದ್ದರೆ ನನ್ನ ನಾರ್ಮಲ್ ’ಬಿ’ ಶಿಫ಼್ಟ್ ಮುಗಿಸಿ ಮರುದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಐದೂವರೆಗೆ ಹೊರಡುವ ಸಂಭ್ರಮ! ಚುಮು ಚುಮು ಚಳಿಯಲ್ಲಿ, ಅಲ್ಪ ಸ್ವಲ್ಪ ಕತ್ತಲಿನಲ್ಲಿ, ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಹಾಲಿನ ವ್ಯಾನ್ ಗಳ, ಟ್ಯಾಂಕರ್ ಗಳ ಭರಾಟೆ; ಅವು ಬಿಟ್ಟರೆ ಅಂತಹಾ ವಾಹನಗಳಿಲ್ಲದ ಹಾದಿ, ಆ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ನನಗಿಷ್ಟ ಬಂದ ಹಾಗೆ ಹೋಗುವುದು. ಮಧ್ಯಾಹ್ನದ ಹಾಗೆ ಕಾಲೇಜ್ ಗಳೆಲ್ಲಾ ಬಿಟ್ಟಿರುತ್ತದೆ ಸ್ಲೋ ಆಗಿ ಹೋದರೆ ಯಾರಾದರು ನೋಡಿದರೆ ( ಎಸ್ಪೆಷಲೀ ಹುಡುಗಿಯರು ) ಏನು ಅಂದುಕೊಳ್ಳಬಹುದು ಎಂಬಂಥಹ ಆತಂಕಗಳಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ದಾರಿಗೆ ನಾನೇ ರಾಜ! ಹಾಗೆ ನಿಧಾನಕ್ಕೆ ಆಚೆ ಈಚೆ ನೋಡುತ್ತಾ, ಕಲ್ಲಡ್ಕದ ’ಲಕ್ಷ್ಮೀ ನಿವಾಸ’ ದಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಫ಼ೆವರೀಟ್ ’ಕೆ.ಟೀ.’ ಕುಡಿದು, ಫ಼್ರೆಶ್ ಆದ ಮನಸಿಂದ ಮನೆಯತ್ತ, ಅಲ್ಲಿ ಚಾ ಲೋಟ ಹಿಡಿದು ದಾರಿ ಕಾಯುತ್ತಾ ನಿಂತಿರುವ ಅಮ್ಮ ಮತ್ತು ಬೆಳಕು ಹರಿದ ಮೇಲೆ ಹೊರಟರೆ ಏನಾಗುತ್ತಿತ್ತು ಅನ್ನುವ ಅಮ್ಮನ ಬೈಯ್ಗುಳ!
ಹಾಗೆ ಬರುತ್ತಿರುವಾಗೊಮ್ಮೆ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಫ಼ರಂಗೀ ಪೇಟೆಯ ಬಳಿ ಒಬ್ಬ ಅಜ್ಜ ಶೂ ಎಲ್ಲಾ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ಬಾಯಲ್ಲಿ ಸಿಗರೇಟು ಕಚ್ಚಿಕೊಂಡು ಜಾಗಿಂಗ್ ಹೋಗಿರುತ್ತಿರುವುದು ದೂರದಲ್ಲೇ ಕಂಡಿತು. ಬಹುಶಃ ಇವರು ಹೆಂಡತಿ ಬೈಯ್ತಾಳೆ ಅಂತ ಸಿಗರೇಟ್ ಸೇದಲು ನೆಪ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಹೊರಟದ್ದು ಅನ್ನಿಸಿ ಸರಿಯಾಗಿ ನೋಡೋಣ ಅಂತ ಗಾಡಿ ಸ್ಲೋ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಅವರ ಹತ್ತಿರ ಬರುವಾಗ ಅವರು ಕೈ ತೋರಿಸಿ ನನ್ನನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿದರು, ಯಾಕಪ್ಪಾ? ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾ ನಿಲ್ಲಿಸಿದೆ, ನನ್ನ ಹತ್ತಿರ ಬಂದು, "ಕಿಡ್, ಅಲ್ಲಿಂದ ನೋಡ್ತಾ ಇದ್ದೆ, ತುಂಬಾ ಫ಼ಾಸ್ಟ್ ಆಗಿ ಬರ್ತಾ ಇದೀಯ, ಬೇಡ! ನನ್ನ ಮಗ ಕೂಡ ಹೀಗೇ ಬಿಡ್ತಾ ಇದ್ದ. ಈಗ ಅವನಿಲ್ಲ, ಆಕ್ಸಿಡೆಂಟ್ ನಲ್ಲಿ ಹೋಗಿಬಿಟ್ಟ" ಅಂತಂದು ಹೋಗೇಬಿಟ್ಟರು. ಫ಼ರಂಗೀಪೇಟೆಗೆ ಹತ್ತಿರದ ಆ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಕ್ಷಣ್ ಕಾಲ ಸಾವಿನ ಭಯ ಕಾಡಿದ್ದು ಸುಳ್ಳಲ್ಲ, ಅವತ್ತಿಂದ ಆ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಹೋಗುವಾಗ ಆ ಅಜ್ಜನ ಹುಡುಕುತ್ತವೆ ಕಣ್ಣು. ಇನ್ನೂ ಸಿಕ್ಕಿಲ್ಲ.
ಹೀಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ಸಲ ನನ್ನ ಪಾಡಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಸ್ಕೂಟರಲ್ಲಿ ಅಪ್ಪನ ಬೆನ್ನನ್ನು ಅವಿಚಿಕೊಂಡು ಶಾಲೆಗೆ ಹೊರಟ ಏಳೋ ಎಂಟೋ ವರ್ಷದ ಪುಟ್ಟ ಹುಡುಗಿಯೊಬ್ಬಳು, ತಟಕ್ಕನೆ ಹಿಂತಿರುಗಿ, ನಕ್ಕು ಕೈ ಆಡಿಸಿದ್ದಳು! ಅವಳು ಯಾರನ್ನು ನೋಡಿ ಕೈ ಆಡಿಸಿದ್ದಳೋ, ನನಗಂತೂ ನನಗೇ ಅನ್ನಿಸಿ, ಇಂಥಹ ಪುಟ್ಟ ತಂಗಿ ನನಗಿದ್ದರೇ, ಅನ್ನಿಸಿತ್ತು ಗಾಡವಾಗಿ!
ಈ ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಎದುರಾಗುವ ಮುಖ್ಯ ಶತ್ರುಗಳು ಅಂದರೆ ನಾಯಿಗಳು! ದನಗಳ ಡೈರಕ್ಷನ್ ಆದರೂ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ, ಇವುಗಳದಲ್ಲ, ಕಲ್ಲಡ್ಕ ಹತ್ತಿರ ಒಮ್ಮೆ ಸ್ಪೀಡಾಗಿ ಹೊಗುತ್ತಿದ್ದಾಗ ನಾಯಿಯೊಂದು ಅಡ್ಡ ಬಂತು. ಏನೂ ಆಗದಿದ್ದರೂ ಜೀವ ಬಾಯಿಗೆ ಬರುವುದು ಅಂದರೆ ಏನೆಂದು ಅವತ್ತು ಅರ್ಥವಾಯಿತು!
ಹಾಗೇ ಕಿವಿಗೆ ಇಯರ್ ಫ಼ೋನ್ ಸಿಕ್ಕಿಸಿಕೊಂಡು ಒಂದ್ಸಲ ಬೈಕಲ್ಲಿ ಹೋಗಿದ್ದೆ, ಒಂದೇ ಸಲ! ವಿಟ್ಲದ ಹತ್ತಿರದ ತಿರುವಲ್ಲಿ ಯಾವುದೋ ಮೆಲೋಡಿ ಸಾಂಗ್ ಗೆ ಕೊಂಚ ಇಮೋಷನಲ್ ಆದ ಬೈಕ್ ತಾನಾಗಿ ರೋಡ್ ಬಿಟ್ಟು ಕೆಳಗಿಳಿದು, ಓಲಾಡಿ ಅಡ್ಡ ಬಿತ್ತು! ನಾನು ಕಿವಿಯೊಳಗಿದ್ದ ಹಾಡಿನ ಸಮೇತ ರೋಡಿಗೆ ಬಿದ್ದೆ! ಅವತ್ತಿಂದ ನನ್ನ ಮ್ಯೂಸಿಕ್ ಪ್ರಿಯ ಬೈಕ್ ಜೊತೆಗಿರುವಾಗ ಹಾಡು ಕೇಳಬಾರದೆಂಬ ಬುದ್ಧಿ ಬಂತು.
ಆದರೂ ಮನಸು ಇನ್ನೂ ಕನಸುತ್ತದೆ, ಬೆಳ್ಳಂಬೆಳಗ್ಗೆ, ಹೀಗೆ ಬೈಕಲ್ಲಿ ಹೋಗುವಾಗ , ದಾರಿಯಲ್ಲಿ ಯಾರೋ ಹೆಸರು ತಿಳಿಯದ , ಊರು ತಿಳಿಯದ ಅಪರಿಚಿತ ಸುಂದರಿಯೊಬ್ಬಳು ಕೈ ತೋರಿಸಿ ಲಿಫ಼್ಟ್ ಕೇಳಿದರೇ? ಅಲ್ಲೇ ಒಂದು ಡ್ಯುಯೆಟ್ ಶುರುವಾದರೇ?
ಟ್ರಾಜಿಡಿ ಅಂದರೆ, ಹಾಗೆ ಕೈ ಚಾಚಿ ನಿಲ್ಲಿಸಿ, "ಗಾಡಿ ಸೈಡಿಗೆ ಹಾಕಪ್ಪಾ" ಅನ್ನೋದು ಮಾತ್ರ, ಯಾವಾಗ್ಲೂ ಪೋಲೀಸರು!!!