ಅರ್ಧ...

ಪ್ರಶಾಂತನಿಗೆ ಇದು ಯಾವಾಗಲೂ ಎದುರಾಗುತ್ತಿದ್ದ ಸಮಸ್ಯೆ; ತನಗನ್ನಿಸಿದ್ದನ್ನ ಹೇಗೇ ಅದೇ ಥರಾ ಇನ್ನೊಬ್ಬರಿಗೆ ದಾಟಿಸುವುದು? ಸಂಜೆಯ ಮಬ್ಬು ಬೆಳಕಲ್ಲಿ ಚಿಕ್ಕ ಫ಼್ರಾಕ್ ಹಾಕಿಕೊಂಡು ರಸ್ತೆ ದಾಟುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಹುಡುಗಿ ಅವನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ದೇವಕನ್ಯೆಯಂತೆ ಕಂಡು ಅದನ್ನೇ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ಗೆಳೆಯನಿಗೆ ಹೇಳಿದಾಗ ’ಥೂ..’ ಅಂದಿದ್ದ..ಹೀಗೆ ಒಂದೆರಡು ಅನುಭವಗಳಾದ ಮೇಲೆ,ತಾನು ಬದುಕುತ್ತಿರುವ ಪ್ರಪಂಚವೇ ಬೇರೆ,ತನ್ನೊಳಗಿನದೇ ಬೇರೇ ಎಂಬುದನ್ನು ಅರಿತು ಪ್ರಶಾಂತ ಮೌನವಾಗಿರುವುದು ಕಲಿತ.ಆದರೂ ಉಕ್ಕುವ ಬಿಯರ್ ನ ನೊರೆಯ ಅಮಲಲ್ಲಿ,ಗೆಳೆಯರೊಂದಿಗಿನ ದೊಡ್ಡ ನಗುವಿನ ಭರಾಟೆಯಲ್ಲಿ,ಇಷ್ಟಿಷ್ಟೇ ಒಳಗೊಳ್ಳುವ ಎಮೋಷನಲ್ ಕಥೆಗಳಲ್ಲಿ ಮನಸು ಭಾರವಾದಾಗ ಅಂಕೆ ಮೀರಿ ಹೊರ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ಮಾತುಗಳು ಅವನನ್ನು ತಮಾಷೆಗೀಡು ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಆಗ ತಾನೆ ರಿಲೀಸ್ ಆದ ಹೊಸ ಮೂವಿ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ,ಇವನು ತನ್ನ ಬಾಲ್ಯದ ಕನಸಾದ ಊರಿನ ಗುಡ್ಡವನ್ನು ಏರುವುದರ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತಾಡುತ್ತಿದ್ದ.. ಸ್ವಲ್ಪ ಅಂತಕರಣದ ಒಂದಿಬ್ಬರು ಮಿತ್ರರು ಇವನ ಹೆಗಲ ಮೇಲೆ ಕೈ ಹಾಕಿ ದೂರ ಕರೆದೊಯ್ದು, ’ಏನೋ? ಏನಾದ್ರು ಪ್ರಾಬ್ಲಮ್ಮಾ?’ ಅಂತ ವಿಚಾರಿಸಿದರೆ ತಬ್ಬಿಬ್ಬಾಗುತ್ತಿದ್ದ..ಅವನಿಗೆ ಏನು ಉತ್ತರಿಸಬೇಕು ಅಂತ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗೆ ಇವನ ಅರಿಯಲು ವಿಫ಼ಲರಾದ ಮೇಲೇ ಅವರೂ ’ಅವ ಸ್ವಲ್ಪ ಹಾಗೇ..’ ಅಂತ ಬಿಟ್ಟುಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು..ಆದರೂ ನಾಲ್ಕು ಜನ ಸೇರಿದ ಕಡೆ ತಮಾಷೆ ಮಾಡಲು ಸರಿಯಾಗಿಯೇ ಸಿಗುತ್ತಿದ್ದ. ಹೀಗೆಲ್ಲಾ ಆದ ಬಳಿಕ ಪ್ರಶಾಂತ ತನಗೆ ತಾನೇ ಸ್ನೇಹಿತನಾದ.