ಭಯದ ಮೂಲ ಕತ್ತಲಲ್ಲ...

                                     ಚಿಕ್ಕವನಿದ್ದಾಗ, ಕತ್ತಲೆಂದರೆ ಏನೋ ಹೆದರಿಕೆ;
                                         ಆ ಅಂಧಕಾರದಿಂದ ರಾಕ್ಷಸನೊಬ್ಬ ಟಣ್ಣನೆ ಜಿಗಿದು,
                                          ಯಾವ ಮಾಯದಲ್ಲೋ ನನ್ನ ಹೊತ್ತೊಯ್ದರೆ?
                              ಆಮೇಲೆ, ದೊಡ್ಡವನಾದಂತೆ ರಾಕ್ಷಸನ ರೂಪವೆಲ್ಲಾ ಬದಲಾಗುತ್ತಾ ಬಂತು,
              ಏನೋ ತಂಟೆ ಮಾಡಿದ್ದಕ್ಕೆ ಅಜ್ಜಿ ಬೈಯ್ದಾಗ, ಅರೆ! ಆ ರಾಕ್ಷಸ ಇವರೇ ಅಲ್ಲವಾ? ಎಂದೆನಿಸುತ್ತಿತ್ತು;
         ಶಾಲೆಯಲ್ಲಿ ಮಾಸ್ಟ್ರು ಯಾಕೋ ಹೊಡೆದಾಗ,ದಿಡೀರ್ ಎಂಬಂತೆ ಅವರ ರೂಪದಲ್ಲಿ ರಾಕ್ಷಸ ನೆಗೆದು ಬರುತ್ತಿದ್ದ,

                ಮತ್ತೂ ಬೆಳೆದಂತೆಲ್ಲಾ ರಾಕ್ಷಸ ಬರೋದು, ಮಕ್ಕಳನ್ನ ಹೊತ್ತೊಯ್ಯೊದು
                  ಎಲ್ಲಾ  ಸುಳ್ಳೆಂದು ತಿಳಿದ ಬಳಿಕವೂ,
                       ನನ್ನೊಳಗಿನ ಯಾವುದೋ ಕೀಳರಿಮೆ ಅಗಾಧವಾಗಿ ಬೆಳೆದು,
                      ರಾಕ್ಷಸನ ಇರುವಿಕೆಯ ಅರ್ಥಹೀನತೆ ಸುಳ್ಳೇ ಎನಿಸುತ್ತಿತ್ತು.
                            ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ರಾತ್ರಿಯ ಕನಸುಗಳಲ್ಲಿ, ಅದೇ ರಾಕ್ಷಸ ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿದ್ದಂತೆ,
                             ಪುನಹ ಕತ್ತಲಿನಾಳದಿಂದೆಲ್ಲಿಂದಾದರೂ ಹಾರಿ ಬಂದರೆ,
                                ತಿವಿದರೆ, ಚಚ್ಚಿದರೆ?
                              ಇನ್ನೊಮ್ಮೆ ಆ ರಾಕ್ಷಸನಲ್ಲಿ ನನ್ನ ಮುಖ ಛಾಯೆ!
                        ನನ್ನೊಳಗೊಬ್ಬ ರಾಕ್ಷಸನಿದ್ದಾನೆ ಎಂದೆನಿಸಿ ಕನ್ನಡಿಯಲ್ಲಿ
                            ಮುಖ ನೋಡಲೂ ಭಯವಾಗುತ್ತಿತ್ತು!
                        ನನಗೆ ನಾನೇ ಒಬ್ಬ ರಾಕ್ಷಸ! ಎಂಥಾ ವಿಚಿತ್ರ ಎನಿಸುತ್ತಿದ್ದರೂ,
                       ನಿರಾಕರಿಸಲು ಮಾತ್ರ ಆಗುತ್ತಲೇ ಇರಲಿಲ್ಲ..

      ಈಗ,
                 ಯಾವುದೋ ಒಂದು ಮೈ ಮರೆತ ಗಳಿಗೆಯಲ್ಲಿ,
             ನನ್ನೊಳಗಿಂದ ಒಬ್ಬ ರಾಕ್ಷಸ, ಅದೇ ಬಾಲ್ಯಕಾಲದಂತೆ,
              ಕತ್ತಲಿನ ನಾಭಿಯಿಂದ, ನಿಧಾನವಾಗಿ ನಡೆಯುತ್ತಾ ಬಂದು,ನನಗೊಂದು
             ಸರ್ ಪ್ರೈಸ್ ವಿಸಿಟ್ ಕೊಡುವನೆಂಬ ಹೆದರಿಕೆ;
            ರಾತ್ರಿಗಳಲ್ಲಿ,ಕತ್ತಲಿನ ಮೂಲೆಗಳಲ್ಲಿ,
             ಆರಾಮವಾಗಿ ನಿದ್ರಿಸಲೂ ಬಿಡುತ್ತಿಲ್ಲ..

                  ಒಬ್ಬ ಸೂರ್ಯನ ಬೆಳಕು, ಒಂದು ದೀಪ, ಒಂದು ಟಾರ್ಚ್,
                    ಉಹೂಂ, ಕತ್ತಲೆಯನ್ನು ಓಡಿಸಲು ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ?
                   ಕತ್ತಲೆಯೊಳಗಿರುವ ರಾಕ್ಷಸನನ್ನೂ!
                      ಭಯದ ಮೂಲ ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಕತ್ತಲೆ? ಆಗಿರಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ..
                      ಕತ್ತಲೆಯೊಳಗಿನ ರಾಕ್ಷಸನೇ? ಉಹೂಂ ಅಲ್ಲ,
                    ಮತ್ತೆ?